Het journaille is een pejoratieve term voor de sensatiepers.
Het begrip journaille is van oorsprong een - weliswaar Frans klinkend (französiert) - Duits woord, waarmee minachtend aangeduid wordt: een onverantwoordelijke, sensatiebeluste pers die niet uit is op, of geïnteresseerd in waarheid(-svinding) maar alleen effectbejag; kortom: roddel en achterklap. Het begrip wordt met dezelfde betekenis ook gebruikt voor journalisten die werkzaam zijn voor deze sector.
De term wordt vaak ironisch gebruikt.
Het woord is nieuw ontstaan aan het begin van de twintigste eeuw, onder verwijzing naar canaille (Duits: Kanaille) (Lat.: canis = hond) in de betekenis van "gemene vent" of "schoft"; meervoud: 'uitschot', 'janhagel', 'gepeupel'.
Eerste vermelding is vóór november 1910: in het essay "Der Freiherr" door Karl Kraus (1874-1936) wijst deze de Oostenrijkse toneelschrijver en dramaturg Alfred von Berger (1853-1912) als bedenker van de term aan.
"...als ich in der 'Fackel' zum erstenmal das Wort "Journaille", dessen Erfinder ich nicht bin, zitierte, dazu geschrieben: "Ein geistvoller Mann hat mir neulich, da wir über die Verwüstung des Staates durch die Preßmaffia klagten, diese für meine Zwecke wertvolle Bezeichnung empfohlen, die ich hiemit dankbar dem Sprachgebrauch überliefere"."
Het tijdschrift 'Die Fackel' verschijnt regelmatig van 1901-1909. Daarvoor (1899) en daarna (tot 1936) zéér onregelmatig.
Het woord kwam voor in Het Groot Dictee van 2013 van de hand van Kees van Kooten. Aan dit begrip koppelde hij als Nederlander een nieuwe uitspraak: "Menen is dichter dan Waregem". Een mening is gemakkelijker en nader bij de mens dan de waarheid.
Een conclusie geschreven als door de journaille is een conclusie gelardeerd met halve waarheden en hele leugens, allerminstens een conclusie of een argumentatie die niet gesteund is op feiten en bewijzen maar op beweringen en geruchten, waar "Menen verder ligt dan Waregem", Met andere woorden de mening primeert op de waarheid.