De handgift neemt binnen het Belgische recht een bijzondere plaats in. Ze vormt een uitzondering op de hoofdregel dat schenkingen bij authentieke akte dienen te gebeuren. De rechtspraak en rechtsleer aanvaarden al lang dat een schenking van hand tot hand geldig kan tot stand komen zonder notariële akte. Voorwaarde is wel dat er een daadwerkelijke overdracht – een traditio – plaatsvindt. De vraag rijst wat de gevolgen zijn wanneer dit bewijs van traditio ontbreekt: is de handgift dan onbestaand, of slechts vernietigbaar?
Het vertrekpunt ligt in de klassieke definitie van de schenking: een overeenkomst onder levenden waarbij de schenker zich onherroepelijk en dadelijk ontdoet van een goed, uit vrijgevigheid, ten voordele van de begiftigde die aanvaardt. Naast dit intentionele element (animus donandi) en de aanvaarding, speelt bij de handgift het materiële element van de traditio een doorslaggevende rol. Zij vervult de functie van een plaatsvervangend vormvereiste. Zonder bewijs van traditio lijkt er dus geen geldige handgift.
De rechtspraak heeft meermaals benadrukt dat de bewijslast bij de begiftigde of diens erfgenamen ligt. Wanneer geen concreet bewijs wordt geleverd dat de schenker de goederen effectief heeft overgedragen, wordt de handgift vaak verworpen. Belangrijk is wel het onderscheid tussen de onherroepelijkheid van de schenking en de materiële afgifte. Onherroepelijkheid heeft betrekking op de afstand van het recht; dat staat los van de vraag of de schenker na de schenking opnieuw in het bezit van het goed komt.
Indien de vereiste traditio ontbreekt, rijst de vraag of de schenking onbestaand is dan wel vernietigbaar. Het klassieke onderscheid in de verbintenissenleer tussen onbestaande en vernietigbare rechtshandelingen speelt hier een rol. Bij een onbestaande handeling wordt aangenomen dat er nooit een rechtsgevolg is ingetreden. Bij een vernietigbare handeling daarentegen bestaat de rechtshandeling voorlopig wel, maar kan zij worden aangetast door een vordering tot nietigverklaring. De moderne cassatierechtspraak verwerpt het leerstuk van de onbestaanbaarheid en kwalificeert dergelijke gevallen als nietig of vernietigbaar. Dat impliceert dat een formeel gebrekkige schenking niet zonder meer als onbestaand mag worden beschouwd, maar dat zij vernietigbaar is op vordering van een belanghebbende partij.
In het concrete geval van de handgift betekent dit dat het ontbreken van bewijs van traditio leidt tot een formeel ongeldige schenking. Dit brengt echter niet automatisch mee dat de fiscus successierechten kan innen alsof er geen schenking heeft plaatsgevonden. De vraag blijft of een vernietigbare schenking fiscale gevolgen heeft zolang geen nietigverklaring is uitgesproken. De doctrine neigt naar de stelling dat de fiscus zich niet op de ongeldigheid kan beroepen zonder dat een rechter dit heeft vastgesteld.
Tot slot blijkt dat een pacte adjoint of een geschreven bewijsstuk ad probationem belangrijk kan zijn om de geldigheid en de modaliteiten van een handgift te staven. Zij kunnen een vermoeden creëren dat een traditio heeft plaatsgevonden en aldus de bewijsvoering verlichten.
Samengevat: een handgift zonder bewezen traditio is geen onbestaande rechtshandeling, maar een formeel gebrekkige schenking die in beginsel vernietigbaar is. De kwalificatie heeft belangrijke gevolgen, niet enkel voor de civielrechtelijke geldigheid, maar ook voor de fiscale behandeling.
FAQ Handgift en traditio
1. Wat is een handgift?
Een schenking van roerende goederen (geld, juwelen, effecten, kunst …) die gebeurt door feitelijke overhandiging, zonder notariële akte.
2. Is een handgift altijd geldig?
Principieel ja maar alleen als er een echte overdracht (traditio) plaatsvindt én de begiftigde aanvaardt. Zonder traditio is de handgift vernietigbaar.
3. Moet er altijd een document worden opgesteld?
Niet verplicht, maar sterk aanbevolen. Een pacte adjoint of kwijtschrift kan later het bewijs leveren van de schenking en de traditio.
4. Kan de schenker zich nog bedenken?
Neen. Schenkingen zijn in principe onherroepelijk, ook bij handgiften.
5. Wat als de schenker later het goed terug in handen krijgt?
Dat tast de geldigheid niet automatisch aan, maar kan het bewijs van de oorspronkelijke traditio bemoeilijken. Documenteer de reden (bijvoorbeeld bruikleen).
6. Mag ik voorwaarden koppelen aan een handgift?
Ja, zolang ze de traditio niet ondergraven. Een recht van terugkeer kan, maar een voorbehoud van vruchtgebruik is problematisch.
7. Moet ik schenkbelasting betalen op een handgift?
Niet automatisch. Zolang de schenker vijf jaar na de schenking in leven blijft, komt er geen schenkbelasting of erfbelasting. Binnen drie jaar is er wel erfbelasting verschuldigd, tenzij de schenking vrijwillig werd geregistreerd en schenkbelasting werd betaald.
8. Kan de fiscus een handgift zonder traditio belasten?
De fiscus kan de schenking niet zomaar negeren. Enkel als een belanghebbende (bv. erfgenaam) de nietigheid inroept en de rechter dat bevestigt, vervalt de schenking.
9. Hoe lang kan een handgift vernietigd worden?
De vordering tot nietigverklaring verjaart in principe na tien jaar vanaf de schenking.
10. Wat is de veiligste manier om bewijs te leveren?
Een combinatie van:
-
feitelijke overdracht (contant, overschrijving, fysieke afgifte),
-
een pacte adjoint,
-
bankafschriften of kwijtschriften,
-
duidelijke modaliteiten.
De handgift lijkt eenvoudig: een envelop met geld, een overschrijving of een juweel dat van hand tot hand gaat. Maar achter die eenvoud schuilt een complex juridisch vraagstuk. Wat als de traditio — het bewijs van de feitelijke overdracht — ontbreekt? Is de schenking dan ongeldig, of blijft ze voorlopig bestaan? En hoe kijkt de fiscus daartegenaan?
Ontdek in onze diepgaande verdere bijdrage waarom een handgift zonder traditio niet “onbestaand” is maar vernietigbaar, welke risico’s dit met zich meebrengt en hoe u met een slim bewijsdossier zekerheid kan inbouwen. Onze bijdrage omvat ook een handige checklist.