Niets wordt beter aanvaard dan het eigen argument. Het herhalen van een argument van een rechter of van een tegenpartij, dan wel een partij aan een onderhandelingstafel is steeds een sterk argument, want bevestigd door de tegenspeler.
Maar de echo geeft een vervormd beeld weer van hetgeen oorspronkelijk gezegd werd. En hier komt de kunst van het parafraseren ten tonele. Men herhaalt de stelling van zijn wederpartij maar kneed en hervormt die dichter naar het eigen argument.
Dat kan onder meer worden aangewend door een zinsnede zoals: “begrijp ik je goed wanneer je zegt dat …” of “met andere woorden stelt u dat …”.
Wie argumenteert heeft bovendien een olifantengeheugen of neemt notities en zal ten gepaste tijde een argument of een stelling van de tegenpartij gebruiken ter ontkrachting van een ander argument dat later in het betoog van de tegenpartij wordt gesteld.
Het echo argument kan ook gebruikt worden door de tegenpartij te citeren in eerdere werken, publicaties, interviews en waarbij men precies deze citaten van de tegenpartij zelf tot argument tegen de tegenpartij verheft.
Oorsprong van de echo
Ovidius vertelt het verhaal van Echo.
De oppergod Zeus, was een bijzondere viriele god die het niet zo nauw nam met de huwelijkstrouw en zijn vrouw de godin Hera maar al te vaak bedroog.

Hera en Zeus
Zeus deed daarom een beroep op Echo om zijn echtgenote af te leiden terwijl hij een scheve schaats kon rijden.
Hiertoe kon Echo urenlang grappige dan wel langdradige verhalen vertellen waardoor Hera meer aandacht kreeg voor deze verhalen dan het in het oog houden van haar overspelige echtgenoot.
Maar Hera had de spelletjes van Echo vrij vlug door en bestrafte haar (en de goden hadden veel inspiratie bij het bestraffen). Nu Echo zo mooi kon vertellen werd haar de gave van de spraak afgenomen en kon zij na de bestraffing enkel nog de woorden van anderen herhalen zonder ooit nog een eigen gedachte of een eigen woord te kunnen formuleren.
Het einde van Echo is even dramatisch. Zij wordt verliefd op Narcissus maar omdat zij bij gebrek aan woorden haar liefde niet kan betuigen, wordt haar liefde onbeantwoord. Narcisus wordt verliefd op zijn eigen spiegelbeeld zoals hij dit ziet in de vijver en verdrinkt en Echo kwijnt…Zij kwijnt weg in het geborgte van holen en grotten waarin zij nog steeds tot op de dag van vandaag te horen is wanneer zij de woorden herhaalt die de voorbijgangers uitspreken.
Het verhaal zoals hier gebracht is een combinatie van de mythe van Hera en Echo en de mythe van Narcissus en Echo.
Andere versies:
• Echo en Narcissus
Echo werd verliefd op Narcissus maar deze had enkel interesse in de jacht. Bij hun eerste treffen, verstopte Echo zich en herhaalde de woorden van Narcissus. Toen Narcissus tegen de stem zei dat hij haar wilde vergezellen, sprong Echo met haar hart vol liefde tevoorschijn en herhaalde ook weer Narcissus' woorden. Toen hij Echo echter zag, verafschuwde hij haar meteen.
Echo's hart brak meteen en ze verstopte zich in een grot, daar kwijnde ze weg van verdriet totdat alles verdwenen was. Alleen haar stem bleef over en die herhaalde alle laatste woorden.
Haar stem is het liefst tussen de bergen, vandaar dat je daar een echo hebt. Het ging Narcissus ook niet veel beter. De goden hadden hem na het breken van Echo's hart een vloek opgelegd. Narcissus zou nooit iemand meer liefhebben, op zijn eigen spiegelbeeld na.
Toen hij in de heilige vijver ging, zag hij zijn spiegelbeeld en werd er meteen verliefd op. Als hij de weerspiegeling wilde vastnemen of kussen, verdween de personage echter weer. Dit trof Narcissus met groot verdriet, hij at en dronk niet meer zodat hij zijn spiegelbeeld zou kunnen blijven zien.
Zo verging ook Narcissus volledig. Wat er hierna gebeurde verschilt tussen vele bronnen, maar de meest gebruikte gaat als volgt: de goden, vooral Aphrodite, kregen medelijden met Narcissus en toen hij bijna volledig verdwenen was, veranderden zij hem in een bloem zodat hij op de een of de andere manier toch nog voortleefde.

Echo en Pan
Een derde versie vertelt dat Echo een groot zangeres en danseres was, die echter de liefde van alle mannen versmaadde. Dit maakte de god Pan woedend en hij gaf zijn volgers opdracht om haar te doden. Echo werd aan stukken gesneden en over de gehele aarde verspreid. De godin van de aarde, Gaia, ontving dat deel van Echo dat de laatste woorden van anderen herhaalde. In sommige versies van dit verhaal kregen Echo en Pan eerst een kind, Iambe.

Deze mythe toont net zoals zovele andere, de wijze van mythisch etiologisch denken aan kenmerkend voor de Grieken, maar ook voor vele andere beschavingen die zochten naar een verklaring van een verschijnsel dat volgens hun kennis van de natuurwetten niet verklaarbaar was.
Etiologie, aetiologie of aitiologie is de leer der oorzaken (van het Grieks aitia: oorzaak). Het woord wordt ook specifieker gebruikt in de betekenis van oorzaak, ontstaansgeschiedenis. De etiologie probeert een antwoord te geven op de vraag: "Hoe komt het dat...?" Dit antwoord kan op wetenschappelijke wijze worden verkregen, maar kan ook gebaseerd zijn op een volksgeloof of een overtuiging.
Zo kan van mythen worden aangenomen dat zij verband houden met primaire emoties, op natuurlijke, sociologische en/of psychologische verschijnselen. De mythe van de graangodin die de helft van het jaar in het onderaardse moet doorbrengen, vormt dan een verklaring voor de cyclus der seizoenen. In dit verband is ook de etiologische sage bekend, die een verklaring wil geven voor de herkomst van een gebeurtenis, gebruik, landschapskenmerk, plaats- of streeknaam of natuurverschijnsel. Het zijn specifieke sagen die antwoord geven op de vraag: 'Hoe komt het dat?' (de varkens in de modder wroeten, de rivier zoveel bochten heeft, de zee zout is, februari maar 28 dagen heeft, honden elkaars achterwerk besnuffelen etc.).
Etiologische sagen verklaren de herkomst van een gebeurtenis, gebruik, landschapskenmerk, plaats- of streeknaam of natuurverschijnsel. Het zijn specifieke sagen die antwoord geven op de vraag: 'Hoe komt het dat?' (de varkens in de modder wroeten, de rivier zoveel bochten heeft, de zee zout is, februari maar 28 dagen heeft, honden elkaars achterwerk besnuffelen
De antwoorden zijn vaak anekdotisch of triviaal. Zo heeft februari bijvoorbeeld maar 28 dagen omdat hij met kaartspelen een dag aan januari en een dag aan maart heeft verloren.[3] Deze sagen worden ook wel oorsprongssagen genoemd.
Historische sagen zijn verbonden aan bepaalde bestaande gebouwen (zoals kastelen en kerken), historische gebeurtenissen (bepaalde overstromingen en oorlogen) en historische personen (vorsten, rovers etc.).
Geloofssagen refereren sterk aan magische elementen in de religieuze volkscultuur. In het verleden werden deze wel onderverdeeld in 'demonensagen', 'toversagen' en 'duivelssagen'. In de laatstgenoemde treedt Satan op, die regelmatig een pact met de mensen sluit en het op hun zondige zielen heeft voorzien. De toversagen gaan over mensen met magische krachten, zoals heksen, tovenaars, weerwolven en nachtmerries (niet de droom, maar de plagende geest).
Het merendeel van de sagen verhaalt over vormen van spokerij, toverij, hekserij, waarzeggerij en over 'bovennatuurlijke' wezens zoals klopgeesten, weerwolven, aardmannetjes (kabouters), meerminnen en boemannen. Goden spelen doorgaans geen belangrijke rol in sagen, in tegenstelling tot wat bij mythen het geval is. Ook vormen sagen geen onderdeel van de biografie van heiligen, zoals legenden. Vaak worden sagen onterecht legenden genoemd.
Sagen hebben veelvuldig een pessimistische toonzetting, in tegenstelling tot de sprookjes, die vaak een happy ending hebben. De traditionele sage heeft een moderne pendant in het zogenaamde broodjeaapverhaal. Sommige traditionele sagen zijn 'geëvolueerd' tot moderne sagen ofwel broodjeaapverhalen.
